De laatste wens

DE LAATSTE WENS

 Het is een warme zomerdag. Hilke zit in de schoolbus op weg naar huis. Ze kijkt verlangend naar buiten. De temperatuur in de bus is inmiddels behoorlijk opgelopen en ze voelt de zweetdruppels op haar voorhoofd parelen. De bus passeert net het meertje dat halverwege op de route van school naar haar huis ligt. Verlangend kijkt Hilke naar buiten. Wat zou ze graag eventjes met haar voeten in het water op de houten vlonder willen zitten. Gewoon zitten, niets hoeven te doen behalve te genieten van de stilte en de rust. Dan schudt ze resoluut haar hoofd, alsof daarmee deze fijne gedachte zou kunnen verdwijnen. “Je weet toch dat je daar niet kunt gaan zitten” zegt ze zachtjes tegen zichzelf. Even kijkt ze om zich heen; gelukkig, niemand heeft in de gaten dat ze hardop tegen zichzelf praat.

Zo rijdt de bus gestaag verder. Hilke is een gezonde meid met een flink stel hersens. Het gaat heel goed op school en haar wens is om ooit arts te kunnen worden. Helaas zal het voorlopig bij dromen moeten blijven. Haar moeder kan maar net rondkomen van het schamele loontje dat ze als naaister bij elkaar verdient. Tot voor kort dan. Nu is Hilke’s moeder ziek. Ernstig ziek. Zo ziek dat ze niet meer kan gaan werken en daardoor haar baan is kwijtgeraakt. Sindsdien helpt Hilke haar moeder waar ze kan. Ze doet de boodschappen, ze maakt het huis schoon en iedere avond kookt ze voor haar moeder en haarzelf. En als haar moeder dan weer naar bed is, te moe om nog langer wakker te blijven, slaat Hilke haar schoolboeken open om te leren. Want arts worden, dat zal ze!

Dan schrikt Hilke op uit haar overpeinzingen. Hoorde ze daar de buschauffeur zeggen dat ze uit moet stappen? Een snelle blik naar buiten doet haar beseffen dat ze inderdaad thuis is. Vlug pakt ze haar tas en zichzelf verontschuldigend stapt ze naar buiten terwijl ze zich voorneemt voortaan beter op te letten. Ze ziet een haar inmiddels bekende auto voor het huis staan; de dokter is er. Sinds haar moeder zo ziek is geworden, komt de dokter meerdere malen per week eventjes kijken hoe het met zijn patiënte gaat. Ondanks al zijn goede zorgen en de vele medicijnen die haar moeder inmiddels moet slikken, kan er helaas toch niet van een verbetering worden gesproken. Het doet Hilke pijn haar moeder zo te zien, maar ze past er wel voor op dat aan haar moeder te laten merken. Haastig wrijft ze een paar tranen uit haar ogen en gaat naar binnen.

Haar moeder zit in haar stoel bij het raam en heeft Hilke al gezien. “Dag lieve schat, hoe was het op school?” zegt ze. Hilke loopt op haar moeder af en geeft haar een dikke knuffel. “Ach, het ging wel, een dag zoals iedere andere dag mam.” Nadat de dokter de gebruikelijke vragen aan haar moeder gesteld heeft, neemt hij Hilke even apart. “Het gaat langzaam slechter met de gezondheid van je moeder, Hilke. Het spijt me, maar medisch gezien kan ik niets meer voor je moeder doen. Vandaag gaf je moeder aan dat ze één grote wens heeft en dat is dat ze nog eenmaal de zee wil zien.” De dokter zwijgt vervolgens. Hilke is verrast. “Waarom wil mijn moeder de zee zien, ik heb haar daar nog nooit eerder over gehoord?” Even is het stil. Dan antwoordt de dokter: “ze wil zo graag daarheen omdat ze daar haar grote liefde heeft ontmoet, de vader van haar dierbare dochter. Ja Hilke, jouw vader!” Nu is Hilke helemaal van slag. Tot nog toe heeft haar moeder niets over haar vader willen vertellen, ondanks haar vele vragen hierover. Hilke wil op dit moment niets liever dan haar moeder confronteren met al haar vragen, maar één blik op haar moeder doet haar beseffen dat dit niet het juiste tijdstip is. Haar moeder is inmiddels in haar stoel weer in slaap gevallen.

Als de dokter even later weg is, gaat Hilke achter haar computer in het kleine kantoortje zitten. Het huishouden en het eten koken kan wel eventjes wachten. Hilke is vastbesloten om erachter te komen wie haar vader is en ditmaal zal ze doorgaan met zoeken totdat ze haar doel bereikt heeft! Even denkt Hilke na. Zonder naam begint ze niets. Dan bedenkt ze dat haar moeder wellicht ergens haar geboortebewijs of foto’s van haar vader moet bewaren. Zeker toch, als haar vader immers de grote liefde van haar moeder is geweest? Ze opent de kast waarin de financiële bescheiden en andere belangrijke papieren liggen. Maar helaas, deze zoektocht levert Hilke niets op. En net als ze de moed begint de verliezen, ziet ze een klein doosje bovenop de kast staan, heel ver naar achteren geschoven. Ze klimt op een stoel en kan net niet bij het doosje. Gefrustreerd probeert ze zich zo groot mogelijk te maken en jawel; ditmaal lukt het Hilke wel om het doosje te pakken. Het is een mooi rood doosje met een parelmoeren deksel. Nieuwsgierig opent Hilke het doosje en voorzichtig haalt ze de inhoud eruit. Al snel blijkt dat haar gevoel juist is geweest. Dit zijn inderdaad papieren uit een heel ver verleden, nog voordat zij geboren is. Stilletjes leest ze de papieren en gaandeweg wordt haar duidelijk dat haar moeder en haar vader inderdaad veel van elkaar gehouden hebben. Maar waarom zijn ze dan niet bij elkaar gebleven? Deze vraag moet beantwoord worden en vastberaden zoekt Hilke naar de volledige naam van haar vader welke ze uiteindelijk vindt op haar geboortebewijs: Dieter Vonhorst met een adres in St. Peter-Ording. Vlug zoekt Hilke de naam Dieter Vonhorst op haar computer op. En even later verschijnt het complete adres met telefoonnummer van haar vader in beeld. Dieter Vonhorst blijkt een succesvolle zakenman te zijn, zoveel is haar duidelijk uit de vele berichten op internet. Dit moet Hilke laten bezinken en daarom begint ze aan het eten, over tot de orde van de dag.

De volgende morgen besluit Hilke haar vader te bellen. Die nacht is er een geweldig plan in haar opgekomen. Als haar vader zo zielsveel van haar moeder gehouden heeft, wil hij haar vast wel helpen haar laatste wens in vervulling te laten gaan. Geld speelt in elk geval geen rol hierbij, dat staat vast. Met trillende vingers toetst Hilke het nummer in en wacht in spanning af. “Dieter Vonhorst” hoort ze een stem zeggen. Het is een prettige stem. Hilke verzamelt al haar moed bijeen en stelt zich voor. Daarna probeert ze met horten en stoten de situatie uit te leggen. “Het gaat mij niet om uw geld, maar ik zou zo graag deze laatste wens van mijn moeder, de vrouw waarvan u zoveel gehouden hebt volgens de vele brieven die ik gelezen heb, inwilligen. Wilt u mij daarbij helpen, als een laatste eer aan haar?” Hilke staat te trillen op haar benen, zo zenuwachtig is ze. Even is het stil aan de andere kant van de lijn. Dan zegt de stem: “Als je me het adres geeft, dan kom ik er nu aan!”

Het is een paar uur later als een vreemde auto voor het huis stopt. Een lange man stapt uit en belt aan. Hilke doet open en laat de man binnen. Dit is hem dan, haar vader! De zenuwen gieren door haar keel. De man kijkt Hilke aan en dan slaat hij zijn armen om haar heen. “Ik heb altijd van je gehouden meisje, maar ik was al getrouwd en daarom hebben je moeder en ik besloten dat zij alleen met jou verder zou gaan. Het spijt me zo.” Hilke krijgt geen tijd om te reageren want haar moeder komt de kamer binnen. “Wie is daar Hilke?” vraagt ze. Dan slaakt ze een kreet van ongeloof als ze de man gewaar wordt. “Niets zeggen, lieve schat. Ik leg je alles later wel uit. Maar nu neem ik je mee naar de zee, naar ons plekje.”

En zo geschiedt het. Hoe ziek Hilke’s moeder ook is, Hilke ziet het geluk in de ogen van haar moeder als ze aan zee zijn. Met z’n drieën; haar moeder, haar vader en Hilke. Tijdens hun verblijf aan zee leggen haar vader en haar moeder Hilke de hele geschiedenis uit. Hilke is verdrietig dat de ziekte van haar moeder de aanleiding is om elkaar te leren kennen. Maar deze paar dagen aan zee met z’n drieën laten Hilke zien hoeveel haar moeder en haar vader van elkaar en van haar houden. Ze beleven een intense tijd samen. Dan volgt het onvermijdelijke. Op een ochtend vinden Hilke en haar vader haar moeder zittend in een stoel, kijkend naar de zee, met een gelukzalige glimlach op haar levenloze gezicht. Dieter slaat zijn armen om Hilke heen. “Je moeder is gelukkig gestorven. Dank je wel dat jij dit mogelijk hebt gemaakt”.

En zo zitten ze nog lang naast elkaar, hand in hand, tot het tijd is om alles te regelen.